Θα προτιμούσα να σας μιλήσω πρόσωπο με πρόσωπο, όπως τότε που δεν φοβόμασταν να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, τότε που βέβαια δεν είχα ξαναβρεθεί σε ανάλογη θέση. Φαντάζομαι πως έχετε ήδη ελέγξει το λευκό σαν τους τοίχους αυτού του παγερού ανακριτικού θαλάμου ποινικό μου μητρώο, διότι σίγουρα περί ανάκρισης πρόκειται, εκτός κι αν το μικρόφωνο που στέκει έτσι άχαρο μπροστά μου –μοναχικό σαν κι εμένα– είναι αποσυνδεδεμένο και μιλάω άσκοπα στο κενό. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.

  Θα αναρωτιέστε τι μπορεί να γύρευε τόσο μακριά από το σπίτι του λίγο πριν το ξημέρωμα ένας άνεργος σαραντάρης, χωρίς σύντροφο ή φίλους, χωρίς καν κατοικίδιο. Προτού σας αποκαλύψω τα κίνητρά μου, θα ήθελα να σταθώ στο ήθος και την ευσυνειδησία μου πριν και κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού. Πάντα ήμουν υπόδειγμα φιλήσυχου πολίτη και επιπλέον εθελοντής αιμοδότης με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Διάλεξα λοιπόν την πιο νεκρή ώρα για την περιπλάνησή μου, τα πιο έρημα σοκάκια, τις πιο απόμερες γειτονιές. Τώρα που το σκέφτομαι, κάποιος κακοπροαίρετος συμπολίτης θα ισχυριζόταν πως κρύφτηκα στο σκοτάδι σαν παραβάτης. Ίσως είναι ο ίδιος που με κατέδωσε στις αρχές, πώς αλλιώς με εντόπισε η περίπολος σε εκείνα τα λιγδιασμένα στενά;

  Η ηρωική μου έξοδος είχε ξεκινήσει λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ομολογώ πως ήταν πράξη αυθόρμητη, εξ ου και ο πρόχειρος ρουχισμός που μου αφαιρέθηκε πριν οδηγηθώ σε αυτό το δωμάτιο. Διέκρινα στάμπες ιδρώτα στις μασχάλες της γκρίζας στολής που μου δόθηκε, όμως τη φόρεσα δίχως να φέρω αντιρρήσεις. Η ξένη οσμή αποσυντονίζει τις σκέψεις μου, οπότε ζητώ να συγχωρέσετε την όποια ασυνέχεια του λόγου μου. Είχα διαβάσει στο διαδίκτυο για ένα μέρος, μάλλον υπόγειο, κάτι σαν λέσχη. Ναι, μία λέσχη κοινωνικότητας όπου άνθρωποι βρίσκονται στον ίδιο χώρο και κουβεντιάζουν. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί πως θα ποθήσω κάτι τόσο απλό, κάτι θεμελιωδώς ανθρώπινο. Φαίνεται πως έπρεπε να μου απαγορευτεί ώστε να επαναστατήσω για χάρη του. Για να σας προλάβω, ορκίζομαι πως αγνοώ τη μυστική τοποθεσία της λέσχης.   Καμία αντίδραση, φαίνεται πως έχετε ακούσει ξανά την ιστορία του παράνομου υπογείου. Ίσως τελικά να μην υπάρχει, ίσως είναι μία από αυτές τις φήμες που εμψυχώνουν τον κόσμο, μία ευχάριστη ψευδαίσθηση, μία κοινωνική προσευχή. Όσο για μένα, τουλάχιστον βρήκα ένα υποκατάστατο αυτού που έψαχνα. Η επαφή των συναδέλφων σας τη στιγμή που μου περνούσαν τις χειροπέδες, καθώς και η προσμονή της εμφάνισής σας από την κλειδωμένη πόρτα, είναι ό,τι πιο ανθρώπινο έχω βιώσει τους τελευταίους μήνες.